S’git en Ort uf der Wält, volländet win es Gmäld,
U da ghört es Stück dervo eleini mir.
Da mach i mir e Garte, säje zarti Pflanzenarte,
I ha alli Zyt zum Warte, da.
U der Wind y de Böim singt es Lied vo myne Tröim
U d’Quelle sprudlet da, so früsch si maa.
A däm Ort find i Rue, u tuen i d’Ouge zue,
Gsen i da vor mir es lieblichs Bild vo dir.
S’git en Ort, irgendwo, da isch no niemer härecho,
S’het e höchi Muur drumum u ds Tor isch zue.
Dert inne lachet d’Sunne u Lieder chöme grunne
Us däm töife Brunne, da.
Si töne immer wilder u d’Schätte male Bilder
Vo Zyte, won i längscht vergässe ha.
A dä Ort wott i hi, wenn i unverstande bi,
U wen i dert bi, dänk i glych nume a di.
A däm Ort isch es so, win i geng ha tröimt dervo,
U di ganzi Wält wird chly da rund um mi.
All di Lascht vo dene Jahre lan i los, i la se fahre,
Bi mit dir u mir ym Klare, da.
Frage nid, warum u wie, d’Wulche chöme, d’Wulche flie,
U si lö der Himel hie la staa.
Chumm doch mit, chumm derthi, wo myni Tröim daheime sy,
U we’d ganz sorgsam bisch, het’s da o Platz für di.